sábado, 26 de mayo de 2012

Restaurante El Mercadito (Santiago D.C.) y por que no dejo de ir...


Sábado 12 de mayo del 2.012. Menú Gourmet en El Mercadito a 45 €
De ello me percaté a la llegada al restaurante, pues juraría que han bajado el precio entre 3 y 8 €; con lo cual se alivió de inmediato, la sensación de desconcierto y culpabilidad, por no haber ido a visitar al maestro de maestros.

Quien haya leído el post anterior -ole por el/ella- entenderá pefectamente de que estoy hablando... Así que esto de haber ido de fin de semana con "la vecina"; ha sido provechoso. La aventura surgió a última hora; pues Culler de Pau, no cesa de llenar en los días señalados y no me extraña... Así tras un infructuoso devaneo, me dije que a Rey muerto, Rey puesto y me fui a ver a Gonzalo Rei y su equipo.

Confiaba en el no descenso de la calidad y vereis que hacía bien en confiar. El personal sabe con quien trata y los desafíos se suelen aprobar con nota; es por eso, que servidor repite una vez tras otra; ya van 10 veces, en menos de 3años.

El vino con el que acompañé el menú; un syrah de Vallegarcía 2.006, se encargó de que me ahorrase pedir una botella de Laurent Perrier, que parecía guiñarme el ojo. No fue del todo una mala elección; pues el menú incorporaba muchos platos que pedían tinto, aunque generalmente, la syrah de Castilla La Mancha, no ofrece, a mi juicio, tan buenos resultados como en otras latitudes (léase Alicante, Toledo...); o al menos, no me resulta tan refinada, ni divertida.

También es cierto, que era la primera vez que me enfrentaba a este vino y sufrió la comparación de su hermano, el HIPPERIA. Un vino de la misma bodega, resultante de un fabuloso coupage, que realmente me fascina.

De todos modos, disfruté tanto durante el menú; que lo customicé sobre la marcha, en un par de ocasiones.
Todo el mundo preparado para salivar:

Este estupendo gambón con mahonesa de soja; es una lección impartida por el chef, a quienes no cesan de ofrecer aperitivos llenabandullos, que pasan sin pena ni gloria. Otros lo pondrían antes del pescado y habría que suponer que es un plato...
Perfecta cocción; perfecta. Sin crudezas molestas; pero con toda la tersura, aroma, sabor y una temperatura de lo más agradable.


El tomate sorpresa, relleno de suave brandada, con aceites de menta y olivas. Insuperable clásico en la carta de El Mercadito; aunque un día os mostraré mis últimas versiones.

Crema de pata trufada con yema "en pomada". Creo recordar que incorporaba setas; pero no tomé anotaciones y ya han pasado un par de semanas, desde entonces.

Gran plato, sabroso y con una combinación que funciona si, o si; aunque sufrió la comparación con uno similar preparado por el chef Centeno (esos hongos con bacon... ñam. ñam y mil veces ñam). Reitero que el fue el plato el que "sufrió" la comparación; por que yo disfruté como un enano.

Salpicón de vieira marinada. Brutal; el bombazo del menú. No me lo esperaba, sencillamente mágico. Y de esa "magia", es culpable en gran parte una especie de pequeños apliques de una masa crujiente.
Si lo vuelvo a ver en el menú, solicitaré triple cantidad - no es coña-.


Esta apetecible merluza escabechada, me la zampé pese a mi aversión a la reiterada utilización de este pescado, por que era conocedor de lo que vendría después. Además soy un pirao de los buenos escabeches, ajadas, pilpiles... 


1/2 Ración de foie mi cuit. Perversa petición DANINLAND fuera de menú. Con este foie casero y buen vino, uno sencillamente se divierte.


El ragout de cachena fue el otro gran bombazo de la noche.

Eso si; he de admitir, que la ración se me antojó escasa. Menor que la de pescado y a mi me gusta acabar los menús en cantidad ascendente. Normalmente, en esta casa sucede así; pero supongo que a la hora de la cena acortan la cantidad en el apartado cárnico.

Torrija de bica caramelizada, con helado de leche merengada y crema de café. Finura en esta suculenta sobremesa.


El milhojas de hojaldre con crema de vainilla y toffe salado. Que no lo retiren de la carta nunca, por favor!!!


El último capricho de servidor, fue este coulán con manzana al ron. Sublime.


Los pettit fours. Un final frutichocolatero de lo más agradecido.


En fin, gran trabajo el realizado por el personal de este restaurante; que de nuevo me han ofrecido un menú, cargado de platos sápidos, que mira por encima del hombro a la mayoría de sus competidores. ¡Buen provecho!

8 comentarios:

  1. Ese milhojas de hojaldre está de traca.

    ResponderEliminar
  2. Bos días , Daninland! O Mercadito, sendo un bó restaurante, a verdade é que non é dos meus favoritos... As dúas veces que fun non había nada mal, pero tampouco nada moi ben, non sei se me explico... Coido que lle falta o factor sorpresa, se lle engadiran iso, un pouco máis de risco, melloraría. Por certo, o tema do tomate non me parece de recibo. Supoño que as receitas non se poden rexistrar, porque senón isto sería unha clara violación de patente... Probei os dous, e quedo co orixinal "Tomate Kinder" de Marcelo, que por certo só se pode degustar en agosto, cando os tomates están no seu momento álxido. Un saúdo!

    ResponderEliminar
  3. Toni, creo que me lo zampé uns 8 veces y no me atrevo a pedir q me lo cambien; como mucho un día solicitaré doble capa ;-)

    ResponderEliminar
  4. GP; 45 €. Cuarenta e cinco euros; non 75 euros. Boa música, carta, un local decorado con moi bo gusto, no que traballa un persoal atento e con un menu degustación a 45 €.

    Estou de acordo en respetar ó máximo a estacionalidade dos productos; o mellor tomate que comín, cociñoumo Alfonso de Casa Pendás. No momento de servilo; comentoume que non levaba recheo, por que non o precisaba. Repito que ese, foi o mellor tomate, nun septembro de 2.010.
    As mellores pescadas que comín na miña vida (englobadas no estilo da que aparece no menú de arriba); cominas en El Mercadito e en Maruja Limón. Non quito mérito ningún ó orixinal; pero o feito de traballar unha técnica á perfección, ten o seu mérito.

    P.D: Non sei se te decataches de que estou tratando de desctacar a boísima RCP, de un menú degustación, que se pode desfrutar, a tan so unhos minutos da catedral de Santiago. Sintoo, pero hai certos condicionantes, que me fan esquecer as "patentes".

    Sempre é un placer debatir co meu querido GastroPontés. Un saudo!

    ResponderEliminar
  5. Daninland, efectivamente, 45 €, o que veñen sendo unhas 7500 pesetas das de antes por persoa, e sen bebidas. Se vou pagar eses cartos, ademais de ir ata Santiago (dáme igual que estea preto ou lonxe da catedral), quero que me sorpredan, aínda que só seña un pouco. O concepto de caro ou barato é moi relativo, eu poido saír queimadísimo dun sitio no que me cobraron 28 €, e en cambio poido saír encantadísimo dun no que afrouxei 100 €... E estou contigo no de que a pescada está moi boa, pero xa leva un tempo que cansa de tanto que a poñen nos menús (non neste sitio concreto, senón en todo o Grupo Nove. En canto a se é o mellor tomate ou non, pois francamente, éme igual, e ata é posible que o "Tomate Kinder" de Marcelo estivera inspirado na "Pataca do Cocido" de Xosé Torres Cannas (isto é unha teoría miña non contrastada en absoluto), pero ó que vou eu é que cada restaurante ,e sobre todo a este nivel, tén que buscar as súas señas de identidade, e non limitarse a adaptar as dos demais e lucilas como propias. Imaxínate que vai un turista a Santiago, pensará que a idea é de Gonzalo Rei, non? Falando da relación proposta/prezo, hai restaurantes en Galicia que creo aportan máis (o menú do Culler de Pau está en 48 €, segundo a súa páxina web, sen ir máis lonxe). E digo todo isto sen acritude, eh? :-D Un saúdo!

    ResponderEliminar
  6. Gastropontés, acritude 0.

    O de comparar 45 con 75, viu ó caso da comparativa dos tomates; collendo os prezos dos menús de ambos negocios.

    De todos modos, por se algún día voltas a caer; as receitas con ovos a baixa temperatura merecen moito a pena (contrastado recientemente cun gran cociñeiro ferrolano), os arroces son especialidade de Gonzalo; probei o mellor leitón da miña vida e as carnes estofadas, tamén marcan a diferencia. En canto ós doces; o hoxaldre, a torrada e o pastel de trufa son do mellorciño que teño probado.

    No tocante ó Culler de Pau, e na praga da pescada; estou totalmente de acordo. Agarda e verás, quedan cousiñas (novidades incluídas) que merece a pena coñecer.

    Deica!

    ResponderEliminar
  7. Qué buena pinta!! Me puedo imaginar el sabor de ese tomate... menuda delicia! Todavía no he ido al Mercadito pero es un sitio que tengo pendiente y con esta crónica, aun me dan más ganas de ir :)

    ResponderEliminar