lunes, 24 de septiembre de 2012

Un "hasta luego" COMESTIBLE.

Bombones de Higo.

Un detalle de temporada, que os animo a preparar, antes de que se extinga su fruto interior. 
No tengo fotos, no daré cantidades, ni publicitaré marcas. La gastronomía sólo es válida para los valientes amantes de lo efímero y lo esencial.

Necesitaréis unos buenos higos, como los que vuestro suertudo servidor, recoge directamente de la higuera de sus abuelos. Han de estar maduros, pero sin pasarse y habéis de pelarlos cuidadosamente, despojándolos de su pedúnculo y arrancando su piel de arriba hacia abajo. 
Una vez desnudos, los espolvoreáis con canela y rociáis con unas gotas de brandy -si hay niños, dobláis la cantidad, y así también os tranquilizáis un poco-. Esto ha de reposar en frío una media hora.
Entre tanto podéis fundir el chocolate; una media tableta del 70% para unos 10 higos, en un recipiente al baño maría con una avellana de mantequilla. Luego rebozaréis los higos, haciéndolos rodar por ese delicioso baño.
A mi, que soy más raro que un perro verde, me gusta coronar los bombones, una vez colocados en una bandeja amplia, con unas pizcas de piel de pimienta rosa y unas escamitas de sal Maldon -a lo Pepe Vieira-
Una vez reposados durante al menos un par de horas en el frigorífico, tendréis un exquisito detalle dulce para finalizar vuestras comidas. Al tercer, incluso cuarto día, están más ricos que recién hechos.

Animaos, por que la receta sale "fijo de fijeira", a cualquiera que se ponga a ello. La alta pastelería, mejor se la dejamos a Lucía Freitas o a Ariel Hernán Mendizábal.   
..................

Como no estoy seguro de si el título lo esta entrada, deja claro el propósito de la misma; aclaro que este humilde bloguero, este pirado gastronómico  maniaco obsesivo sin cura posible, que en los últimos años os ha deleitado con grandes crónicas, entre las muchas nefastas con las que os habrá aburrido. Este bloguero, como decía, se despide de sus lectores y de sus queridos comentaristas, durante un período de tiempo indefinido. Que nadie se me queje, arriba he dejado un buen motivo, para que esta sea un despedida de lo más dulce. 

Os dejo con unas lineas escritas por servidor y una de mis frases predilectas:

La pasada noche vi como la luna brillaba más que el sol
Supongo que por eso que hoy algo más fuerte que un ciclón
Me despertó exhausto para ver el amanecer de un nuevo otoño.
¡¡¡Y yo en chanclas!!!

O te verde, gústame canto máis amargo mellor.*

*Sinchán.

33 comentarios:

  1. Daninland, agardo que este tempo indefinido non seña moi longo. Sería unha auténtica pena que deixaras definitivamente abandonada a túa bitácora. De tódolos xeitos, grazas polas risas compartidas a golpe de post, e polos descubrimentos gastronómicos. Unha aperta.

    ResponderEliminar
  2. GP, segue ahí. Tarde ou cedo, haberá novas.

    Conto co teu apoio; grazas por todo.

    ResponderEliminar
  3. Yo no te dire que vaya pena, que no lo dejes y demás.
    Como te aprecio te dire que hagas lo que te apetezca y no le dediques a esto ni un segundo mas del que te apetezca y divierta dedicarle.
    Esto es para pasarlo bien y para hacerte feliz, cuando deje de hacerlo a otra cosa.

    Por si no vuelves, te dire que admiro tu blog, tu cocina.

    Nos vemos danin, aquí, allí, alrededor de una pota de callos, quien sabe lo que nos deparara el destino????
    Seguro que callos si jeje

    ResponderEliminar
  4. Vaya ahora que habíamos comenzado a conocernos... Te utilizaré como mi guía para las grandes ocasiones. Por cierto, A Tafona, otra vez genial; gracias por la recomendación.

    Continuo leyéndote. ¡Suerte!

    ResponderEliminar
  5. LOLO, un honor. Seguimos en contacto.

    ¡Vivan los callos!

    ResponderEliminar
  6. María buena suerte para ti también. En cuanto pueda te enlazo.

    Ciao!

    ResponderEliminar
  7. Te seguiré dejando en favoritos... eso que no falte¡¡¡

    Y el punto de los callos con Lolo es bueno, jajaja pero 4 meses son muuuchos meses sin un post, ahora bien entiendo que cuando uno se cansa es mejor dejarlo...

    Siempre que voy/vaya a Galicia estarás en mi mente...

    Saludos.

    ResponderEliminar
  8. ovetum, que sepas es un honor. Gente como tu animáis a que esto sea sólo un hasta luego.

    Pues eso ;-)

    ResponderEliminar
  9. Permíteme que yo si hable de una marca: La Higuera. Fueron los primeros en hacer bombones de higo, hace más de 20 años, en Extremadura. Los conocí en la feria de Don Benito el año en que empezaron la aventura. Vendían los bombones en barquetas de poliestiereno (como las del supermercado) cerradas con film de cocina. Pero el producto era una maravilla.
    Yo imito su receta con higos secos (siempre de la variedad cuello de dama) que dejo cocer unos minutos en almíbar para que se ablanden. Después de escurridos los relleno de trufa aromatizada con brandy y los cubro de chocolate. Una delicia.
    Por cierto, vuelve pronto.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Espero no hacer demasiado spam al formar parte de una empresa de bombones (competencia de La Higuera), pero creo que debo contestar a este comentario.

      La variedad utilizada tanto por La Higuera como por Ecoficus (mi empresa) se trata de otra, no cuello de dama.

      Es conocida tradicionalmente como Calabacilla o Pajarero, aunque en nuestra empresa lo rebautizamos como Calabacita (más fácil de pronunciar para extranjeros).

      Es la mejor variedad de higo que puedes encontrar para hacer bombones y la típica de nuestro pueblo (Almoharín). Te animo a que hagas la prueba con esta variedad, ¡te sorprenderá!

      PD.: Creo que me ha quedado un comentario bastante neutral :P

      Eliminar
  10. Hola Don Miguel, pues te parecerá de coña; pero yo no conocía la existencia de el bombóm frutícola en si. De hecho se me ocurrió un día con el frutero desbordado y sin ganas de ponerme manos a la obra con una mermelada.

    Tomo nota de tu receta, suena genial.

    Estare por aquí, aunque no tan presente. Un saludo.

    ResponderEliminar
  11. Miguel, acabo de echar un vistazo a los bombones de La Higuera y si es cierto que, aunque no fuese consciente, sabía de su existencia. Me habían llamado la atención en una tienda asturiana (Cangas de Onís -juraría-), pero me resistí a la tentación.
    De todos modos es una pena, no disponer de una foto de los que yo fabrico, por que su aspecto es esférico y lleva la pulpa en crudo -supongo que esos serán al almibar, o algo por el estilo-.
    Si algún dia vuelvo a hacerlos, subo una imagen.

    Un saludo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Como he visto que esto funciona con moderación, lo utilizo a modo de mensaje privado (puedes publicar o eliminar, según veas).

      Anímate y prueba nuestros bombones, aunque no sé si los habrá por tu zona ya que casi todo lo mandamos fuera de España (por suerte o por desgracia). Es una lástima haber encontrado este blog justo en la despedida... xD

      Si te pica la curiosidad y no los encuentras, puedes mandarnos un mail a través de nuestra web ;)

      Ya verás cómo son los mejores (aunque dicho por el padre de la criatura...). Higos secos, chocolate belga y praliné de almendras.

      Eliminar
  12. ¡Pero bueno hombre!. ¿Cómo es eso de que nos dejas?. Algo tendrás que contar aunque sea de vez en cuando, ¿no?.
    En fín, te seguiremos esperando en el ciberespacio. ;-)

    ResponderEliminar
  13. Hola Toni, descuida que seguiré por aquí, aunque de otra manera.

    Ha sido un placer compartir el ciberespacio contigo. Un saludo.

    ResponderEliminar
  14. Pues en fin, yo a lo mio, a esos bombones con chocolate les pondría un un S´de naranja de Condado de Huelva, en cuanto a la despedida, hablamos mejor por mail. Pero sabes donde estamos.
    Un abrazo, y nos seguimos leyendo.

    ResponderEliminar
  15. ME DEJAS SIN PALABRAS, TE HE DESCUBIERTO HACE POCO Y
    ME PARECIAS DE LO MEJOR, DE LO MAS DIVERTIDO Y UN GRAN
    COCINERO ADEMAS DE FENOMENAL BLOGGER
    ESPERO QUE SOLO SEA UN HASTA PRONTO
    SOY EL ANONIMO QUE PENSABA QUEDAR PARA ALGUNA BUENA
    COMIDA EN GALICIA
    UN ABRAZO DEL ANONIMO JESUS
    HASTA PRONTO (OJALA)

    ResponderEliminar
  16. Consternado estoy, kerido danin, con este retiro voluntario y espero que temporal. Ni que decir tiene que mi Follonera ha estado todo el día de luto y a esta hora ya me he hecho a la idea de que hoy no mojo. Hasta el gato ha resucitado al conocer la noticia.

    Y una vez dicho esto no te dejaré en esta despedida sin una de mis críticas surrealistas (pero en el fondo, apreciadas). El tema del post tiene su miga (digo su higa).

    Me sorprende que no aclares, gran Land, si se trata de bombones de higos o bombones de brevas. Un buen conocedor de la higuera como tu debería aclarar la diferencia entre ambos frutos. Diferencia que, por otra parte, se refleja constantemente en el refranero españo: "le dice el higo a la breva, déjame libre la higuera" o "digo y redigo que la breva no es higo". Intuyo por el mes en el que estamos que se trata de higos, producto que como bien sabrás alcanza su esplendor en el mes de septiembre: "Por San Miguel los higos son miel".

    Puestos a elegir este humilde follonero no sabe con cual quedarse. Si con los higos de sabor mucho más dulce. O con las brevas, menos dulces ellas, pero cuyo término es utilizado frecuentemente como sinónimo de una de las partes más bellas (dos, en concreto) del cuerpo de una mujer. A ello se refiere también nuestro inagotable refranero cuando afirma que "caerle a uno la breva en la boca, no es suerte poca".

    Por ser esta la ultima receta (y espero que no derradeira) pasaré por alto el detalle de la piel de pimienta rosa. En el fondo la receta tiene un pase y espero agasajar con ella a mi suegra, que viene a cenar el viernes. Lo mismo tengo suerte y se larga en cuanto la pruebe.

    PD: No puedo acabar sin agradecer, paciente Danin, el buen ánimo y sentido del humor con el que has encajado los comentarios de este impertinente Follonero. Y te emplazo a que vuelvas cuando creas conveniente. Yo seguiré por aquí, vigilándote.

    Atentamente. El Follonero

    ResponderEliminar
  17. Oh vaya.....andaba yo por aquí a menudo a pesar de no comentarte nunca. Me quedo con la receta que me ha encantado! Como veo que andarás por aquí "en espíritu" pues yo también seguiré por aquí de la misma forma. Chau!

    ResponderEliminar
  18. No soy quien para dar consejos sobre asuntos internos, pero te diré que personas como tú, con tanto que contar y capacidad para transmitir, no deberían ocultarse como la flor de un higo sino abrirse como una rosa. Un saludo y suerte, Luís Vázquez.

    ResponderEliminar
  19. He de advertir que por problemas técnicos, me ha sido imposible atender el correo estos días; de ahí que haya tardado tanto en poner los comentarios al día.
    Disculpad el desorden y gracias por vuestro interés.


    ResponderEliminar
  20. Luis A. Vázquez. Gracias por tu poético comentario; a veces también es bueno tener cosas que callar y DANINLAND estaba eclipsando lastimosamente al pobre, torpe, desgraciado e inexpresivo Dani. Se impone la reflexión, revisar aciertos o errores y el armarse de experiencia.

    Suerte para ti también.

    ResponderEliminar
  21. Loly muchas gracias por haber enviado tu comentario; no dejes de revolotear por aquí. En breves dejaré en este apartado de comentarios enlaces de interés. Gente que necesita apoyo y comentaristas tan encantadoras como tu. ¡Deica!

    ResponderEliminar
  22. ANÓNIMO JESÚS ;-) Sigo existiendo para consultas y demás eventos, mientras me vea capacitado; las responderé encantado. Te emplazo a que me sigas del mismo modo que he indicado a Loly.

    Cuenta conmigo y continúa persiguiendo el placer -del tipo que sea-.

    ResponderEliminar
  23. Ankabri, sobran las palabras. Sabéis donde hallar a un amigo. Un saludo.

    ResponderEliminar
  24. ¡¡¡Follonero!!!. Me alegro mucho de que la, por ti mencionada, resurección, se haya prodcucido. Soy gran amante de los felinos -entiéndase sin maldad- y no quisiera que por un disgusto en forma de mala comida, ninguno de ellos abandonase esta planeta; por lo menos, no antes que muchos seres humanos -que seguro lo merecen más-.

    En efecto conozco las variantes entre higo y breva; prefiriendo el primero en caso de la fruta y pese a que si pensamos en ellos, llevándolos a la mujer, la elección se torne más complicada; no creo que deba ampliar el contenido del post, dado que pretendía una despedida lo más breva -perdón breve- posible. Pediría tras este comentario disculpas a las damas, pero no estoy seguro de hallar suficientes motivos para ello y más si me pongo a pensar en que sucedería si yo fuese mujer...
    En fin disculpa, pero he vuelto a ver "La Piel Que Habito" y cuesta recuperarse tras el final del mentado film.

    Como retorcida curiosidad (juro que es veraz), te diré que los higos me llegan en mayor cantidad de parte de mis abuelos maternos y en menor, en el caso de la huerta de los paternos.

    Tus aportaciones han sido como la vida misma, unas mejor aceptadas que otras; pero han de ser tomadas con idéntica ironía, con la que han sido lanzadas. Siempre has contado con mi respeto y confieso que tu vuelo carroñero, hacia mis idas de olla por escrito, han hecho de este humilde blog; un lugar mejor y de más fácil lectura.

    Si acaso mi regreso tiene lugar algún día, espero que como buen vigía, sepas estar ahí para meterme en cintura.

    A sus pies, Don Follonero y Cía.

    ResponderEliminar
  25. Por cierto, que en la última frase, quería decir "té" (la infusión, vamos...).

    ResponderEliminar
  26. Leo por ahí blogs, observo y sufro el estrago social que provocan; así que no puedo hacer más que alegrarme de que mi nombre deje de relacionarse con esto. Como no quiero continuar sufriendo ni haciendo sufrir; mando a tomar por culo a los PRESCINDIBLES DE MI ANTIGUO BLOG ROLL.

    Razono lo anterior a continuación:

    Por que me sale de los cojones.

    ResponderEliminar
  27. JAVIER COLLADO, no tengo ni idea de por que tus comentarios aparecen tres pueblos más arriba, pese a haberlos publicado hoy. El caso es que te agradezco la info; aunque uno ande vago para escribir; todavía le gusta comer y desde luego que también agradezco comentarios claros y simpáticoscomo los que has dejado.

    Te doy las gracias por ello y te emplazco a que sigas el blog de una amistad que está comenzando en esto de la blogosfera "golosialimite.blogspot.com.es"; es posible que se de alguna colaboración entre ambos, así que permanece atento.

    Un saludo.

    ResponderEliminar
  28. Que razón tiene el maestro Jordá en su último post. Este humilde Follonero forma parte de ese número de coruñeses que le echan de menos aunque comparto su decisión de marcharse.

    Aún hoy es el día en que segrego babas pensando en ánguilas ahumadas, sopas de centolla, meros con aceite de remolacha, steak tartares con su foie y manzana,etc. En los vinos excelentemente seleccionados y, en ocasiones, auténticos descubrimientos para servidor. Y en el pequeño local, coqueto, íntimo, donde este humilde poeta paso múltiples veladas: algunas románticas con mi Follonera, otras lúdicas con mis folloneros colegas.

    Siempre desde el respeto y admiración a la que consideramos una de las mejores cocinas que ha pasado por la ciudad en los últimos años.

    Se va Jordá, Daninland aparca el blog, el Follonero se deprime.

    Atentamente. Javier alias "El Follonero".

    ResponderEliminar
  29. Follonero, Javier, o como prefieras; de sobras sabes que sobran otros motivos para deprimirse. El consuelo estomacal no es tan complicado de hallar; aunque es cierto, que nos irá mejor olvidar al maestro y su listón de cocina imposible en esos escasos metros cuadrados, tan llenos de encanto que no se como no reventó.

    Continua en este foro; pronto dejaré pistas, tanto a ti como a los demás lectores, de nuevas e interesantes cibercasas, con las que suplir diganmente la del desgraciado que te escribe.

    Atentamente DANINLAND. Tu agradecido anfitrión.

    ResponderEliminar
  30. Bar Roquissar. Qué sabes acerca del?

    ResponderEliminar
  31. GP, sei algo semellante ó que estás a supor; se non, non me farías esta pregunta. Advírtoche eso si, que é o que se viches nos post correspondentes; un bar/vinoteca encantador cunha terraza encantadora, situado nun pobo encantador.

    Xa que pasas por aquí, invítote a que que des unha volta, por un -prometedor- blogue amigo:
    http://golosialimite.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar