domingo, 16 de septiembre de 2012

Ideas para llevar un foie fresco a buen puerto.

HE ACTUALIZADO ESTA ENTRADA CON FOTOS DE LOS PROCESOS; ASÍ QUE PARA UNA VEZ QUE PUBLICO UNA RECETA AL COMPLETO, PASO LA ENTRADA A OCUPAR SU MERECIDO PUESTO EN PORTADA.
Hace poco más de un año desde que dediqué una entrada a los platos que había preparado con el foie como protagonista. Por razones de peso -en concreto para perder "peso"- he estado casi una año sin preparar uno de mis productos fetiche. Ha sido la prueba de fuego, para saber si mi método de preparación era tan infalible como yo pensaba. Como he pasado dicha prueba, me animo a compartir mi receta para elaborar un mi-cuit.

En mi escala de jurmet, cuando pido un mi-cuit en un restaurante, considero que si está al nivel del que yo preparo, se encuentra en la parte alta de la tabla. Esto no me sucede con casi nada, por eso me decido a dejar una receta; que por otra parte no difiere mucho de las que hallaréis por cualquier página de recetas, o libro...

En ocasiones, se oye, escucha, e incluso se leen, opiniones sobre un exceso de foie en los menús de restaurantes. Pocas veces se habla de la calidad, de que su preparación sea cuidadosa y de que su conservación sea la óptima. 
No me meteré en camisas de 11 varas; pero si me gustaría que os animaseis a preparar un buen foie, tomando como referencia, la receta que os daré a continuación. Tampoco daré cantidades ni proporciones exactas -ni me he parado nunca a pesarlo, por que no doy bodas...- y dejaré que sea el sentido común quien termine de guiar a l@s interesad@s.

Antes de nada, debo aclarar que servidor opina que el foie hay que probarlo tal cual. Planchado a la sartén sin más -O CRUDO EN FINAS LASCAS-; pues, al igual que con los huevos, rara vez, compensa comerse el tarro demasiado.
Como la elaboración de estos platos sucedió el pasado otoño, tiré de ingredientes de temporada, cayendo en otro de mis productos fetiche; las setas. De ahí salió esta especie de plato combinado nº 14,5 que veis a continuación:



Se trata de un foie a la sartén con una salsa de miel y piñones aromatizada con clavo, tomillo y pimienta. La elaboré partiendo de un caldo de carne con P.X..
También forman parte del plato, un salteado de hongos con zamburiñas, unos gajos de manzana caramelizada y una ensalada de brotes con granada
Sabores opuestos, o no; depende de la osadía de cada uno. El plato incorpora un fallo GARRAFAL, de esos que los chefs malauva, tiran a los pies de los principiantes -con cariño, eso si-. Se ve que tenía prisa y no escurrí los escalopes antes de emplatarlos; por eso medio plato nada en un innecesario mar de grasa.

Más fortuna sufrió este plato de temporadas anteriores; el FOIE A LA SARTÉN CON CREMA DE COLIFLOR Y ENSALADA. No me resisto a colocarlo de nuevo en una entrada, por que estoy orgulloso de que haya salido de mis manos.


Este con gajos de mazana caramelizados, es nuevo:
 
 
-Foie mi-cuit-
INGREDIENTES:

-Un higado de 380g aprox. Compradlo de 550 y cuando le retiréis cuatro escalopes, ya lo teneis.
-Sal gorda.
-Azúcar Moreno (nunca como B.S.O.).
-Oporto, o en su defecto, un Pedro Ximenez (o similar).
-Brandy, Armanag...
-Sirope de Arce, o en su defecto, caramelo líquido (para servidor, esto es totalmente precindible).
-Pimienta negra.
-Clavo molido (opcional).

ELABORACIÓN:

Para la elaboración del mi-cuit, a diferencia de la preparación anterior, hay que desvenar el hígado. Para ello, se necesita sentido común y valor. Si queda alguna venita, la cosa parecerá todavía más casera, o sea que nada de comerse la olla.
Se coloca el hígado, que debe estar a temperatura ambiente (18- 20 ºC), de forma que veáis esa especie de juntas en forma de "Y" y se utilizan dichas juntas para separar los lóbulos de un modo natural. Con un cuchillo de punta redonda, se retiran nervios y venas procurando que el asunto no se desarme en demasía.
 
 En este punto, introducís el hígado desvenado en un bol amplio, repleto de agua con un buen puñado de sal y bien de hielo. Sus olvidáis una media hora del asunto, lo recuperáis y lo secáis.


 

  Toca añadir tres pizcas de sal, dos de azúcar moreno, la pimienta (la potencia del clavo exige mucha prudencia), el jarabe y dos o tres cucharaditas con cada uno de los alcoholes.

Con los anteriores pasos realizados, es hora de colocar la pieza en una lámina de film apto para cocinar.
Esta será, más  o menos, de 30 x 40 y cm. Se enrrolla el foie, de modo que la zona condimentada quede como parte interna. Se ha de cerrar cuidadosamente, pero presionando bien con las pezuñas y procurando que no queden bolsas de aire. A cada lado, sobrarán unos 10 cm. de plástico; hay que anudar uno de los extremos lo más cerca posible de la carne y se procura dar a la pieza, forma cilíndrica.
El lado en el que está anudado, es por el que se extrae el aire y se empuja la carne para compactar bien la pieza y que esta acabe por parecerse a uno de esos hermosos chorizos de Maldonado. 
Para curarme en salud, yo suelo añadir otra capa de film, anudando bien para que quede lo más hermético posible.

COCCIÓN:
Es necesario, tener una olla mediana-grande en agua hirviendo. 
Se separa la olla del fuego con la tapa abierta y se esperan 3 minutos 53 segundos en invierno y 4m' 56s' en verano (o en cocinas con la calefacción a tope). Se introduce el foie, cuidando que permanezca sumergido al completo, durante 11 minutos; los cinco primeros sin tapar y los 6 últimos con tapa.
De nuevo se enfría la pieza en un cuenco con hielo y pasada media hora, se le retira la primera capa de plástico para dejarla reposando en la nevera unas cuantas horas,. Conviene ser cauto y colocar un papel absorbente, paño, o similar, por si queda algo de agua residual.

Esto debería tirar en la nevera, unos 6-7 días -no olvidemos que esto es una especie de semiconserva- sin problema y con ello podéis hacer mil diabluras. Os dejo unos cuantos ejemplos:

Mi-cuit rebozado en polvo de maiz, con  fondo de carne al P.X., acompañado de una ensalada de parmesano, zanahorias y chamPIÑONES (lleva champis y piñones, ya se que no hace gracia...).

 

Al jugo anterior, le añadí mermelada de higo que sirvió como contraste.
Ideal para untar en unas tostadas; lo acompañé de unos alquenquejes, por eso de desgrasar al final... 
Las rodajas de hígado brillan demasiado por que, para cortarlo sin romper la pieza, conviene calentar el cuchillo on agua caliente; si hubiese esperado un par de minutos, la foto mostraría con mayor definición el corte de un buen mi-cuit casero.



 Un mi-cuit bueno para acompañar pasta...

 

 ...y mejor para acompañar unas buenas lentejas (con boletus, por si alguien lo duda).

 












Y, que no se diga, una rica ensalada:

22 comentarios:

  1. O foie, tamén pra min produto fetiche... Probarei a facelo ó teu xeito, e xa che comentarei! Aproveito pra desexarche feliz 2012, Daninland, a ti e a tódolos teus lectores!
    PD: Qué grande perda o Casa de Comestibles...

    ResponderEliminar
  2. Moitas grazas Gastropontés; os mesmos desexos para ti.

    Créalo ou non, estiven a pensar en ti durante o día de hoxe. En parte, é un feito que non ten razón de seu, sinxelamente aconteceu, pero logo falei cun Blogueiro que coñecín hoxe á tarde e saiu o tema dos comentaristas asiduos.

    Os comentarios que deixades aquí, certamente son a mellor maneira de cargarnos as pilas.
    Un saudo.

    P.D: Non mo lembres...

    ResponderEliminar
  3. A verdade é que non me prodigo moito a nivel de comentarios noutros blogues, o que pra min diferencia este blogue doutros é a ausencia de esnobismo e "ilustradismo" (palabro que agardo me permitas porque non se me ocorre mellor xeito de describilo) pola túa parte. Isto tómao coma un cumprido sinceiro dun seguidor da túa bitácora, pois coma lector non pido opinións sesudas e descriptivas acerca dos enigmas que agocha unha ou outra cociña, senón unha opinión obxectiva dalguén que desfute tanto coma min vivindo experiencias relacionadas cunha das miñas paixóns: o bon comer. Segue así, Daninland, o teu blogue está moi ben.
    PD: Agardo que o de que estiveras pensando en min fora pra ben! ;-)

    ResponderEliminar
  4. Gastropontés, ¿¡pero ti que blogue les!!!???

    Para entrar en DANINLAND, é preciso com mínimo un par de carreiras e un doctorado, amén de posuir unha nómina superior ós 4.000 € -semanais-, ou pertencer a unha familia rica (vale en decadencia, pero ten que ser da aristocracia).
    Por suposto que non estou de acordo en que os non poidan dispor de un coche de gama alta; se acheguen ós restaurantes de nivel. Non sendo que aparquen lonxe; e fagan o treito final de xeonllos e coman no chan. Tamán considero axeitado que paguen por adiantado e que se ocupen de limpar a loza que emporquen.

    Ademáis, non existe pasión nin disfrute de ningún tipo; salvo o de comentar as meteduras de zoca dos restauradores.

    Estanme a gustar estes Postulados; creo que os vou a desenrolar, para levar a cabo o meu propio CÓDIGO COCIÑA.

    Agardo que cumplas tódo-los requisitos; se non, xa sabes, porta e coitelo, Nunca se sabe quen agarda ó outro lado.

    Tras toda esta letanía de despropósitos, agardo o teu comentario, para o próximo post restaurantil. Xa está escrito, -so me falta a foto co coitelo- e inclue unhas cantas reflexións pouco sesudas, de andar pola casa. E E que de donde non hai non se pode sacar jejejejeee

    P.D: O de lembrarme de ti foi una cousa sen sentido, un deses flashes premonitorios que todos temos de cando en vez. Graciñas por seguir ahí. Coidate.
    P.D, da P.D.:Ó mellor xa sabes que este blogue naceu nun periodo de convalecencia; pero o que non sabrás, é que estos días agarrei unha catarreira desas que é mellor curar na casiña e o pero e que estou de vacacións... De ahí que desvaríe máis do normal...

    ResponderEliminar
  5. Ha, ha, ha...!!! Vexo que o pillaches, Daninland! Por certo que cumpro tódolos requisitos, pero DE LARGO vaia!!! Ou seña que penso que poido seguir a le-lo teu blogue!!!

    Agardo impaciente o post restaurantil, teño que admitir que son os meus preferidos, sobre todo se son restaurantes ós que fun, así poido ve-las coincidencias/discrepancias. Na maior parte dos casos coincidencias.

    Coméntoche os meus "deberes" pra o 2012, a ver que che parecen:

    1-Marcelo, Pepe Vieira, e ¿Solla? "revisited". A túa debilidade é Marcelo? Pois a miña o segundo da lista. Admito que lles faigo unha visita por estación. Sempre que paso polo Camiño da Serpe desfruto como cando era un cativo e era a noite de Reis.
    2- Primeiras visitas a "Oh! Sushi", Galileo, Alborada, Retiro da Costiña, e As Garzas. No verán seguro que me verán por Cangas, ou seña que tirando dun dos teus posts seguro que me pasarei polo Trébula. Se tés algunha suxerencia por suposto que se admite, visto o que triunfou o Casa de Comestibles, como pra non fiarse!

    Seguro que é demasiado, pero como son propósitos, non pasa nada por saltalos se se fai de máis.

    Eu póñote un pequeno DEBER: A Parada das Bestas. Non pode pasa-lo 2012 sen que probe-la "Tosta de fígado de parrulo, con queixo de Ulloa, e mazá e cabaza caramelizadas". En serio, é BRUTAL.

    Un saúdo!

    PD: Cando vaias á Parada, he, he, he... tés que ir tamén a mercar uns queixos de Ulloa ecolóxicos (e tamén iogures) á queixería "Arqueixal", moi preto da Parada.

    PD(2): Non mo crerás, pero estou salivando profusamente recordando esa tosta...

    ResponderEliminar
  6. Gastropontés, estás a meterme medo. ¿non serás un psicópata obsesionado con este pobre blogueiro?.

    Para que vexas do que estou a falar, corto e pego un documento de texto que teño noi escritorio do meu PC.O título do mesmo é "Listado de restaurantes a visitar":
    X Casadecomestibles
    EL LAUREL
    Don Chiringo
    Culler de Pau
    X Alborada
    A Parada das Bestas
    X MarcelO......................CAZA
    Solla
    A Gabeira
    5J
    Maruja Lemon
    Paprika
    XXPedro Roca...................CAZA SETAS
    X A Estación...................SETAS

    Os que teñen un -ou dous- "X" son os que xa visitei. E os que non, están pendentes.
    Verás novidades, seguro que o 5 J de As Pontes chamara a tua atención. Pois ben, dende fai unhos meses está ó cargo dos fogóns unha rapaza que traballou con Solla, Marcelo e unha longa tempada no Allo & Aceite.

    A outra novedade curiosa-e de aquí pode sair unha grande recomendación- é O Laurel; restaurante que según teño entendido, xestiona unha tal Toñi Vicente.
    Por suposto que A.P.DD.BB. é un dos meus obxetivos primordiais.

    Vou aproveitar para resumirche O MELLOR do pasado 2.011 -de menos a mais-, cun sixelo ranking que ten en conta a RCP e o xúbilo, ou emoción, que sentín:

    17-A Gabeira
    16-Pepe Vieira
    15-El Mercadito
    14-Silabario
    13-Cocinandos (En León teñen a mellor RCP en viños do mundo mundial, case a prezo de tenda)
    12-El Celler de Can Roca
    11-Solla
    11-Casa Marcial
    10-Maruja Limón
    9-Casa Pendás
    8-A Estación
    7-Alborada
    6-Culler de Pau -Tes que ir-
    5-Azurmendi
    4-Casa Marcelo
    3-El Corral del Indianu
    2-Pedro Roca (A dia de hoxe probablemente o mellor en alta restauración dos que son cliente, tendo en conta esa RCP)
    1-CasadeComestibles

    Sin Contar O Gaiteiro como restaurante, estes son os sitios nos que mais gocei o ano pasado.
    Seguro que poucos dos meus lectores, contaban con Pedro Roca, pero ese menú de mercado por uns 50€, nese pedazo de local, con profesionais en sala e os viños a prezos terrestres (algún veciño, podería tomar nota), suman moitos factores positivos. Cociña de fondo e producto como quedan poucas.

    ResponderEliminar
  7. Gastropontés, o de "meter medo" quedou mal explicado, por que o listado saiu cortado. Tamén teño pendente revisitar Galileo e visitar por vez primeira As Garzas.
    En cato a Solla, si recomendo que o revisites, pese a que se move nun rango de prezos maior.

    Polo resto, non terás queixa do minipost adicado ó meu comentarista GOLD :-) :-) :-)

    ResponderEliminar
  8. Ha, ha, ha...!!! En serio que non estou obsesionado contigo!!! O que pasa é que, polo que vexo, calquera día destes coincidimos nun restaurante e ó mellor nin nos damos de conta!!! Ha, ha, ha...!!! Vexo que que non son o único enfermo da zona, e iso é reconfortante... ;-)

    En canto ó Culler de Pau, xa o coñezo, estiven hai un ano e medio máis ou menos: moi bo local, e a comida moooi ben, no meu caso saímos con sensacións regulares con respecto ó servizo, pero non quita, por suposto, que mereza unha segunda visita neste 2012.

    En canto á túa lista (qué coincidencias, manda truco), chámanme a atención varias cousas: a primeira é o baixísimo posto do meu favorito, pra min Xosé Torres Cannas e o seu equipo forman parte da punta de lanza da nova gastronomía galega (sempre acompañados de Casa Solla e Casa Marcelo, por suposto). Sinto que non te emocionara tanto como a min. Eu véxoo coma unha especie de concepto "total" de restauración, e non me quero poñer moi cursi: a edificación, o xardín dos arredores, a horta ecolóxica, a bodega (e iso que non son un grande bebedor de viños, préstame moito máis un bo gin-tonic ó final) con todo un Naris de Ouro personificado en Xoán Torres, o produto e o xeito e agarimo á hora de tratalo, o servizo funcionando ó 100 %... É o meu favorito! Supoño que non lle vexo inconveniente a non ser os 200 km que hai que facer pra desfrutalo!

    A segunda cousa que me chama a atención é outro posto baixo: O Celler de Can Roca. Supoño que terá moito que ve-la conta final, porque senón, a nivel de sensacións, supoño que o natural sería que estivera moito máis enriba na lista. Digo "debería" pola sona do restaurante en cuestión, non porque eu estivera nel...

    Eu visitei a Toñi Vicente no seu emprazamento orixinal aló polo 2004-2005, e a verdade é que non recordo esa sensación de emoción que logo tiven noutros locais un pouco máis adiante. É posible que tivera que ver a miña inmadurez, case a tódolos niveis, por aquel entón.

    Co primeiro e último posto estou dacordo, e penso que teñen que ver coa "alma" dos locais, e a iso ó Casa de Comestibles non creo que lle gañen moitos... Pedro Roca é probable que me vexa polas súas instalacións tamén ;-)

    Por certo, se te-la sorte de que un día nesta tempada che sirvan lamprea como parte dun menú degustación, se te lembras, faino saber! Teño moitas ganas de probar ese bicho, pero un pouco de medo por se non me triunfa...

    Un saúdo e unha aperta!


    PD: estou agardando polo post "Casa de Comestibles en Colonia Sant Pere" :-D

    PD(2): Moitas grazas polo de "Comentarista GOLD"! :-D

    ResponderEliminar
  9. Gastropontés; no da lamprea so che podo aconsellar que non se che ocurra pedir un menú degustación co becho ese, como producto principal en tódo-los pratos.

    Sitios que considero axeitados para a sua degustación dentro dun menú:
    Marcelo - que foi donde eu a tomei- e Pedro Roca.
    En Padrón tes grandes clásicos na sua preparación como Chef Rivera ou El Olivo. Ambos recoñecidos especialistas; sempre dispoñen da lamprea en tempada.

    Tamén en El Mercadito a teñen traballado con moi boa pinta. Vin como Gonzalo Rei (chef do garito en cuestión) a preparaba no pasado Forum de Santiago, e quedáronme gañas de catala...

    Non sería ningunha parvada, se che apetece probala dentro dun menú variado, que contactases con Casa Marcelo e que deixases recado de ser avisado en canto dispoñan da mesma. Non creo que teñan problema en atenderte.

    ResponderEliminar
  10. Vaya dos encima yo voy y leo todos vuestros comentarios, increible, me empiezan a patinar neuronas, pero yo a lo mio, solo una pega, el pan para en foie, para mi como no, es una melba muy suave, a ser posible blanca, y no muy tostada, justo un poco caliente y a disfrutar del sabor del foie, y para acompaña un jorge ordoñez Nº3 o un molino Real o bien un Moscatel de Casal de Arman.
    Ah Daninlad te falta O camiño Ingles :).
    Con el gastropontés no me meto que todavia no hay confianza jejeej

    ResponderEliminar
  11. No deberías ver ninguno de los vídeos que hay por internet sobre cómo se obtiene el foie, porque si lo haces o eres un sádico o nunca más comerías este producto máximo exponente de la tortura animal más salvaje.

    ResponderEliminar
  12. Anónimo, si supieras al horario sádico que somenten a la mayoría de técnicos de telecomunicaciones y el indigno sueldo que peciben, jamás serías titular o usuario de una linea de ADSL, TELÉFONO, TV...

    Anónimo, ¿comes fresas?, por que si tuvieses que ir a recogerlas 14 horas a 50 ºC, que es lo que sucede a la mayoría de los encargados de ese labor, te iba a joder de cojones.

    Anónimo, ese jardinero que te corta el cesped por cuatro duros, no te cobra el triple, por que tiene a los empleados sin asegurar, trabajando de sol a sol, no paga autónomos, etc, etc, etc... Pero tu no eres cliente por que te sale "más barato"... lo mismito que ir al chino de la esquina.

    ¿Comes pescado?. Seguro que no, lo irás a pescar tu mis@; por que es muy fuerte que tengan a unos tipos currando 15 horas, a -2 ºC, con olas de 7 metros, que vuelven a trabajar al puerto y sin ni siquiera tocar almohada, regresan a por más; para que lo tomemos fresquito y podamos pagarlo.

    Anónimo, ¿circulas por la carretera? por que...

    El despiece del pato es generoso; muy generoso y no me parece bien NINGÚN tipo de explotación excesiva, pero creo que sobran aspectos por los que precuparse y más a día de hoy; por encima de la salud de los patos.

    Por último, la próxima vez que quieras salvar a la humanidad, procura no hacerlo desde esta casa, por que mi paciencia tiene un límite y los comentarios llegados desde el cobarde anonimato; no me merecen ni el más mínimo respeto.

    ResponderEliminar
  13. No esperaba otra respuesta. El ser humano funciona así, jamás vemos que una acción nuestra pueda resultar dañina y nos excusamos de cualquier manera para seguir pensando lo mismo. Los políticos corruptos tampoco creen que hagan mal, si no lo hacen ellos lo harán otros piensan... No hablo de que unos patitos no tengan sitio para correr, hablo de auténtica tortura animal. Te gustaría que te hiceran comer sin pausa para que tu higado se hipertrofiara??? Ve el vídeo y sigue comiendo foie gras. Y seré un cobarde, pero lo mismo que todos tus comentaristas con nombres falsos. Ni falta hace que contestes... Y no creo que seas mala persona, ni yo mejor que tú, solo que no estás bien informado. Si te atreves, lo ves y después decides.

    www.youtube.com/watch?v=1Ozws-u4xb0

    ResponderEliminar
  14. Hola Anónimo; ahí queda tu video a disposición de quien ose verlo. Si, al fin y al cabo, no me gano la vida vendiendo hígados atrofiados. Me gusta que la gente se informe y luego obre en consecuencia.
    Pero... suongo que tu realmente sabrías, o supondrías al menos, que ya había visto el video de marras. Créeme que he visto malos tratos, peores tratos, tanto a animales como a personas; incluso en directo.
    En corridas de toros y despropósitos por el estilo, ya ni entro. Yo a mi royo, preocupado por las personas; esas que llegan cargadas a mi portal y suben tres pisos sin ascensor. Yo les digo que habran las ventanas si tienen calor, que trabajen cómodos, les ofrezco algo de beber; quiero que estén trabajando a gusto ya que lo están haciendo en mi beneficio y en el de algún hijopta que les paga 700€ al mes por 14 horas diarias. Lógico ¿no?, pues no lo hace ni cristo.

    Para que sepas algo más, mi hígado ya está hipertrofiado (clínicamente hablando es así). Por si no lo sabes, te informo de que a los que padecemos ese mal, nos suelen aconsejar no comer vísceras ni beber alcohol.
    El problema es que esas dos cosas me gustan más que el sexo y el dinero (ambas escasas...), o dicho de otra manera; que no me sale de los cojones dejar de comprar un par de hígados al año e intentar que quien obre igual, no tenga que tirarlos a la basura. Lo cual sería un putadón, teniendo en cuenta lo que han sufrido los patos.

    Me gusta este debate. Te devuelvo un video, para hacer publicidad a mi causa:

    http://blog.daviddejorge.com/2010/12/01/robinfood-foie-gras-con-lentejas-kakis-con-yogur/

    ¡No dejéis de verlo!!!

    ResponderEliminar
  15. Caray Daninland. Pegan donde duele, en el hígado. Y duele mas si es de oca o pato...por Dios, que no me lo toquen los ecofrikis. Por lo que a mi respecta seguiré yendo de oca en oca y tiro porque me toca.

    Aunque no hace falta que te defienda, gran Danin, pues veo que te desenvuelves bien en este ring gastronómico. Como Alí, vuelas como una mariposa y picas como una abeja.

    Danin, que coño pasa en el blog? Me cojo un par de meses de descanso y montas un restaurante en casa. Y ni me avisas. La reencarnación de Adriá, el espíritu de Bras, la influencia de Jordá, el gracejo de Chiquito de la Calzada...todo en uno. Podrías crear un plato como rape cocinado estilo Land, espuma de ajonjolí y fistro de la pradera a la parrilla.

    Además, ando enfadado contigo. Mi follonera quiere que cocine como tú y me estás jodiendo el rollo. Con lo bien que vivía yo con el gazpacho de Mercadona y los bocatas del bar de la esquina. Ahora tengo que ir a comprar tomates gin y alquequenjes y esperar que los tenderos no me partan la cara.

    Atentamente. El Follonero

    ResponderEliminar
  16. Follonero, echaba de menos estos comentarios que te obligan a mover un pelín las neuronas, para tratar de responderlos con algo de dignidad. Además todo cristo está haciéndome la pelota y lo que yo necesito es que me coloquen en mi sitio (sin ecobobadas sensibleras).

    Recientemente, redondeé uno de esos platos, reconvirtiéndolo en minihamburguesas a base de entrecot/foie, con los chips de berenjena, jugo de carne/miel y mostaza de pimienta verde. Te lo engullirías gustoso; créeme.

    Así que cómprate los tomates recomendación DANINLAND y puedes utilizar los otros dos ingedientes para un gin tonic. Combinación recomendada por otros lares; yo me quedo con el brandy de bodegas Tradición.

    Hasta luegorrrrrrrrrrrrrrrrr!!!

    ResponderEliminar
  17. Os dejo un enlace interesante relacionado con el tema, http://foiemania.wordpress.com/
    Por cierto mi Ranking es 1º Galileo y 2º Culler de Pau, saludos.

    ResponderEliminar
  18. Hola Anónimo; ¡muchas gracias por el interesantísimo enlace!. En cuanto al ranking, el Galileo no aparece en él, por que no lo pisé en el 2.011

    Agradezco tu participación en este foro. Un saludo.

    Ya sabéis, donde hallareis una exquisita selección para amantes del foie:

    http://foiemania.wordpress.com/

    ResponderEliminar
  19. Y digo yo, como anda de precio el hígado en cuestión??
    En este tema soy un completo ignorante y me gustaría probar un día a hacerme mi propio mi cuit :-)

    ResponderEliminar
  20. Lolo, me da vergüenza que tu lo intentes. Te saldrá mejor que a mi a la primera...

    Recomiendo el foie ultracongelado, recién salido del bicho. Los de http://es.rougie.com/, trabajan así.
    Si lo adquieres fresco, creo que empieza a estar "de temporada", pero ha de ser un buen proveedor/marca.

    Acabo de ir a la cocina, para ver si guardaba una factura y ¡se olvidaron cobrarme un hígado de 538g!!!. Manera de írseles la pinza, mañana los llamo para saldar cuentas y te cuento.

    Un hígado de medio kilo, para 2,6 personas... yo de ti seguiría mi consejo de los escalopes, los de mi menú están hechos con TU receta de carabineros, pero lo de la manzana también mola y es más barato.
    Tienes mil ideas en el enlace del comentario anterior, pero se de sobras que eres un crack y no las necesitas. Si tienes dudas consulta las temperaturas exactas para que no se te pase. No estaría mal un post y así aprendo a hacerlo de verdad ;-)

    ResponderEliminar
  21. Mi consejo es que el foie que elijais sea de calidad "extra". Podeis encontrarlo entre 25 - 40 euros (hablo de memoria).
    Existe uno que viene desvenado y envasado al vacío. Para no complicarse la vida, hervís 5 l de agua y los vertéis en un recipiente con el foie envasado ( tal cual lo habéis comprado). Meteis el recipiente en la nevera toda la noche, y a ma mañana siguiente está listo. Es la forma mas sencilla y cómoda. Abris la bolsa de vacio, cortais unas lonchas buenas y salpimentais. Sin más.
    Saludos
    Danielingles

    ResponderEliminar
  22. Danielinglés; pese a que agradezco tus sabios consejos, a uno le gustan en ocasiones más los preliminares que el propio coito. Así que no se yo si me gustaría eso de no ensuciarme las manos y en ese caso, hay unas cuantas casas que venden buen micuit ya elaborado...

    Por cierto, muy bien anotado lo de la cantidad de agua; creo que a mi se me había olvidado... paso de comprobarlo, estoy vago hasta para leerme a mi mismo.

    Acabo de regresar del sitio ese y tras haber pasado unos días con el señor ese, tengo que empezar a pensar en dejar de pensar tanto. Se que se me da mal, pero no puedo dejar de hacerlo; lo mismito que cocinar. Surrelistas saludos desde mi siempre deficiente estado mental y menos surrealistas de parte del sr. ese -también para la zurrada ovalada-.

    Cierro el blog por no poder disimular durante más tiempo que quien lo escribe está pirado de verdad...

    ResponderEliminar